به گزارش سایت توار .ساعت ٧ صبح روز شنبه ٢٨ بهمن، خبري در فضاي مجازي جنوب كرمان منتشر شد كه بهت آور و دهشتناك بود .
((فردي با اسلحه كلاشينكف ١٢ عضو يك خانواده را بر سر اختلافات خانوادگي به قتل رسانده است.))
خبر، فوري در تمام سايتهاي خبري كشور هم مي پيچد و تيتر يك كشور و حتي برخي رسانه هاي دنيا مي شود.
ساعتي بعد خبر كشته شدن قاتل در درگيري با نيروهاي انتظامي نيز مخابره مي شود و تعداد كشته ها در فارياب جنوب كرمان به ١٣ تن مي رسد .
جوان ۲۲ ساله فاريابي و فارغ التحصیل دانشگاه فرهنگیان و شاغل در شهر زهکلوت ١٢ عضو خانواده اش شامل :
پدر و مادر، ٣ برادر، ۲ خواهر، زن برادر و ۴ برادرزاده را به قتل رسانده است.
جواني كه ١٢ عضو خانواده اش را كشته و نهايتا خودش نيز در درگيري با نيروهاي انتظامي جان باخته است. ابعاد حادثه چنان غم انگيز و بهت آور بود كه شايد مدتها بشود روي آن كار كرد و از زواياي مختلف اين حادثه را بررسي نمود.
بررسي ها هنوز علت اصلي حادثه را اعلام نكرده اند اما همه چيز شايد از بگومگوهاي ساده پيش آمده و بعد با عصبانيتي كه ايجاد شده و كينه اي كه از قبل بوده به چنين جنايت هولناكي ختم شده است.
اما وجود اسلحه، عدم آشنايي مردم با مهارتهاي گفتگو محور و كظم غيض و كنترل خشم ، از دلايل اين حادثه غم انگيز بوده است .
همين حادثه نشان مي دهد كه ما بعنوان رسانه ها و مسئولين فرهنگي اعم از آموزش و پرورش، صدا و سيما دستگاههاي تبليغاتي، كانونهاي مساجد، موسسات مختلفي كه مردم در آنجا تجمع دارند، در جنوب كرمان بايد يك آسيب شناسي بدون تعارف داشته باشيم تا بيش از اين با يك دعوا و بگو مگوي كوچك كار به كشت و كشتار نرسد.
متاسفانه آمار اين آسيبها بالاست و اعلام آن نيز يك تابو است .
گفتگو حلقه مفقوده امروز ماست ، ما به جاي گفتگو، پرخاشگري و درگيري را ترجيح مي دهيم . به مشاوره و روان درماني بها نمي دهيم ، حرف زدن با هم را ياد نگرفته ايم ،تحمل كردن يكديگر را بلد نيستيم ، حاضر نيستيم رفتارهاي غلطمان را اصلاح كنيم، نه در محيط خانواده نه در محيط كار و نه در برخورد با افراد در جامعه حاضر نيستيم نظرات و حرف ديگران را بشنويم و بپذيريم . همه اين مسائل بالاخره روزي سرباز مي كند و اينچنين خونپاشي رخ مي دهد. بر سر چه !؟ هيچ ! زمين !؟ ملك!؟ پول!؟ناموس!؟
ما مقصريم، همه ما مقصريم ! به ميزان تاثير و بردمان در اين حادثه و هر حادثه اي ديگر كه منجر به مرگ يك انسان شود . حتي در مرگ همين پسر قاتل هم !
تابوها را بشكنيم ، حرف بزنيم ،گفتگو و ميزگرد و سمينار بگذاريم براي ياد دادن و يادگرفتن كنترل خشم ، آشنايي با قوانين و دست برداريم از جلسات نمايشي دولتي و عكس يادگاري!
علاوه بر آموزش و پرورش و دهها نهاد فرهنگي بودجه خور و من رسانه و صاحب تريبون كه هر روز پز اضافه شدن دنبال كنندگانم را ميدهم ، نهاد امنيتي و انتظامي هم مقصر است. اسلحه از كجا آمده!؟ كلاشينكوف و اينهمه گلوله در دست معلم!؟
وزير كشور رأسا در اين موضوع ورود كنند.
ضعفها را بگوييم ، سرپوش گذاشتن فايده اي ندارد .
چاره اي بينديشيم كه ديگر شاهد اين حوادث و مشابه آن نباشيم يا در جهت كاهش آن گام برداريم.
????️جبار زارعي/ ٢٨ بهمن ١٤٠٢
